ԳՈՐԾՔ ԱՌԱՔԵԼՈՑ27
- 1Եւ մտնելով մի Ադրամինտացի նաւ՝ որ գնալու էր Ասիայի կողմերը, ճանապարհ ընկանք. Արիստարքոս Մակեդոնացի Թեսաղոնիկեցին էլ մեզ հետ էր։
- 2Եւ միւս օրը իջանք Սիդոն. Եւ Յուլիոսը մարդասիրութիւն ցոյց տալով Պօղոսին՝ հրամայեց որ բարեկամների մօտ գնայ եւ խնամք գտնէ։
- 3Եւ այնտեղից ճանապարհուելով նաւով գնացինք Կիպրոսի ցած կողմովը՝ քամու ներհակ լինելու պատճառովը։
- 4Այն ժամանակ Կիլիկիայի եւ Պամփիւլիայի ծովի միջով գնալով՝ իջանք Լիկիացիների Միռան։
- 5Եւ հարիւրապետն այնտեղ մի Աղեքսանդրացի նաւ գտաւ՝ որ Իտալիա էր գնում, եւ մեզ նորա մէջ մտցրեց։
- 6Եւ շատ օրեր ծանր նաւելով հազիւ հասանք Կնիդի կողմերը. Եւ երբոր քամին չ’թողեց մեզ, նաւով գնացինք Կրետէի ցած կողմը Սաղմոնայի մօտ։
- 7Եւ երբոր նորանով դժուարութիւնով անցանք՝ եկանք մի տեղ, որ կոչվում էր Գեղեցիկ նաւահանգիստ. Որի մօտ էր Ղասեա քաղաքը։
- 8Եւ որովհետեւ շատ ժամանակ էր անցել՝ եւ նաւով գնալու համար վտանգաւոր էր, ծոմի ժամանակն էլ արդէն անցած լինելով, Պօղոսը խրատ էր տալիս,
- 9Նորանց ասելով. Ով մարդիկ, տեսնում եմ որ այս նաւարկութիւնը նեղութիւնով եւ շատ վնասով է լինելու, ոչ թէ միայն բեռնին եւ նաւին, այլ մեր անձերին էլ։
- 10Բայց հարիւրապետը նաւապետին եւ նաւավարին աւելի էր ականջ դնում քան թէ Պօղոսի խօսքերին։
- 11Որովհետեւ այն նաւահանգիստն անյարմար էր երեւում ձմեռն անցկացնելու համար, շատերը խորհեցին որ այնտեղից գնան. Որ ձմեռը մնալու համար գուցէ կարողանան Փիւնիկէն հասնիլ՝ Կրետացիների այն նաւահանգիստը որ դէպի արեւմտեան հարաւի կողմը եւ դէպի արեւմտեան հիւսիսն էր նայում։
- 12Եւ երբոր հարաւի քամին մեղմօրէն փչեց, կարծում էին թէ իրանց նպատակին կ’հասնեն. Եւ ճանապարհ ընկած անցնում էին Կրետէի մօտովը։
- 13Եւ շատ ժամանակ չէր անցել՝ որ նորա վերայ մի մրրկալից հողմ ընկաւ, որ Եւրակիկլոն էր կոչվում։
- 14Եւ երբոր նաւը բռնուեցաւ եւ հողմի դէմ չ’կարողացաւ դիմանալ, բայց ընկած գնում եւ գալիս էինք։
- 15Եւ դիմելով մի կղզու՝ որ Կղօդա էր կոչվում, հազիւ կարողացանք մակոյկը բռնել։
- 16Որն առնելով օգնութեան գործածեցին եւ նաւը տակիցը կապեցին, եւ վախենալով՝ որ յորձանուտը չ’ընկնեն, առագաստը իջեցրին, եւ այնպէս գնում եւ գալիս էին։
- 17Եւ երբոր մենք շատ նեղութիւն էինք քաշում փոթորկից, հետեւեալ օրը բեռները ծովի մէջ էին գցում։
- 18Եւ երրորդ օրը մեր ձեռքովը նաւի գործիքը դուրս թափեցինք։
- 19Եւ երբոր շատ օրեր՝ ոչ արեւ եւ ոչ աստղեր էին երեւում, եւ փոթորիկն էլ քիչ չէր որ մեզ վերայ կար, ապա մեր ազատուելու բոլոր յոյսը կտրուեցաւ։
- 20Եւ որովհետեւ շատ օր սոված էին, այն ժամանակ Պօղոսը նորանց մէջ կանգնած ասեց. Ով մարդիկ, պէտք էր ձեզ՝ ինձ լսէիք, եւ Կրետէիցը դուրս չ’գայիք՝ եւ այս նեղութիւնիցը եւ վնասիցը պրծնէիք։
- 21Եւ հիմա էլ խրատում եմ ձեզ՝ որ սրտապինդ կենաք. Որ ձեզանից ոչ մէկի անձին էլ վնաս չի լինիլ, բացի այդ նաւիցը։
- 22Որովհետեւ այս գիշեր երեւեցաւ ինձ այն Աստուծոյ հրեշտակը՝ որ ես նորանն եմ եւ որին էլ պաշտում եմ.
- 23Եւ ասեց. Մի վախենար, Պօղոս. Պէտք է քեզ՝ Կայսեր առաջին կանգնես. Եւ ահա Աստուած շնորհել է քեզ այդ բոլոր քեզ հետ նաւողները։
- 24Սորա համար սրտապինդ կացէք, ով մարդիկ. որովհետեւ հաւատում եմ Աստուծուն, որ այսպէս կ’լինի ինչպէս ինձ հետ խօսեց։
- 25Բայց պէտք է մի կղզի ընկնենք։
- 26Երբոր տասնեւչորսերորդ գիշերն եղաւ՝ քանի որ դեռ Ադրիականի անդունդներումը տարուբերվում էինք, կէս գիշերումը նաւավարները կարծում էին՝ թէ մի ցամաքի հասած լինեն։
- 27Եւ գնդերը գցելով քսան գիրկ խոր գտան. Եւ մի քիչ էլ առաջ գնալով էլի գցեցին՝ եւ տասնեւհինգ գիրկ գտան։
- 28Եւ որովհետեւ վախեցան որ մի գուցէ քարոտ տեղերի մէջ ընկնեն. Յետի կողմիցը չորս խարիսխ գցեցին եւ սպասում էին լուսանալուն։
- 29Բայց երբոր նաւավարներն ուզում էին՝ որ նաւիցը փախչեն եւ մակոյկը իջեցրին ծովը. Այն պատճառանքով՝ իբր թէ առաջի կողմիցն էլ պիտի խարիսխ գցեն,
- 30Պօղոսը հարիւրապետին եւ զինուորներին ասեց. Եթէ դորանք նաւումը չ’մնան, դուք չէք կարող ապրիլ։
- 31Այն ժամանակ զինուորները մակոյկի չուանները կտրեցին՝ եւ նորան դէն գցեցին։
- 32Եւ երբոր ուզում էր առաւօտ լինել, Պօղոսն ամենին աղաչում էր՝ որ կերակուր առնեն, ասելով. Այսօր տասնեւչորսերորդ օրն է՝ որ դուք սպասելով՝ անօթի էք մնացել, եւ մի բան չէք կերել։
- 33Նորա համար աղաչում եմ ձեզ, որ կերակուր ուտէք, որովհետեւ սա ձեր ազատութեան համար է. վասնզի ձեզանից մէկի գլխիցը մի մազ չի ընկնիլ։
- 34Եւ սա ասելով, հաց առաւ ամենքի առաջին Աստուածանից գոհացաւ, կտրեց եւ սկսեց ուտել։
- 35Եւ ամենքը քաջալերուեցան, եւ իրանք էլ կերակուր առան։
- 36Եւ նաւի մէջ ամենքս երկու հարիւր եօթանասունեւվեց հոգի էինք։
- 37Երբոր այն կերակրովը կշտացան, նաւը թեթեւացրին՝ ցորենը ծովը թափելով։
- 38Եւ երբոր առաւօտ եղաւ՝ երկիրը չէին ճանաչում, բայց մի գոգ էին տեսնում՝ որ ծովեզր էր. Եւ մտածում էին որ եթէ հնար լինի, նաւն այնտեղ պրծացնեն։
- 39Եւ խարիսխները կտրելով ծովը գցեցին. Ղեկերի կապերը թուլացրին. Եւ առագաստը վեր առան՝ քամուն տուին դէպի ծովի եզրի կողմը։
- 40Եւ մի տեղ ընկան՝ որ երկու կողմիցը ծով ունէր. Եւ նաւը նստեցրին. Եւ նաւի առաջի կողմը խրուած անշարժ մնաց, եւ յետի կողմն ալիքների սաստկութիւնիցը քանդվում էր։
- 41Եւ զինուորները խորհուրդ էին արել՝ որ կապուածներին սպանեն, մի գուցէ մէկը լողայ փախչի։
- 42Բայց հարիւրապետը կամենալով Պօղոսին ապրեցնել, նորանց այն խորհրդիցը արգիլեց. Եւ հրամայեց որ լող տալ կարողացողներն առաջ ընկնեն եւ դուրս գնան ցամաքը։
- 43Եւ մնացածներն էլ որը տախտակներով եւ որը նաւի ուրիշ բաներով.եւ այնպէս եղաւ որ ամենքը պրծան դուրս եկան ցամաքը։
- 44Եւ երբոր ազատուեցանք, այն ժամանակ իմացանք՝ որ այն կղզու անունը Մելիտէ էր. բայց բարբարոսները ոչ սակաւ մարդասիրութիւն ցոյց տուին մեզ։