ՂՈՒԿԱՍ20
- 1Եւ եղաւ որ այն օրերի մէկին նա տաճարումը ժողովրդին սովորեցնելիս եւ աւետարանելիս, քահանայապետները եւ դպիրները ծերերին հետ վերայ հասան։
- 2Եւ ասեցին նորան. Ասիր մեզ, ի՞նչ իշխանութիւնով ես անում այդ բաները, կամ ո՞վ է այդ իշխանութիւնը քեզ տուողը։
- 3Եւ նա պատասխանեց եւ ասեց նորանց. Ես էլ ձեզ մի բան հարցնեմ, եւ ասեցէք ինձ.
- 4Յովհաննէսի մկրտութիւնը երկնքի՞ցն էր, թէ մարդկանցից։
- 5Եւ նորանք իրանց միջումը միտք արին եւ ասեցին.
- 6Եթէ ասենք, Երկնքիցը. Կ’ասէ. Ապա ի՞նչու չ’հաւատացիք նորան. Եւ եթէ ասենք, Մարդկանցից, բոլոր ժողովուրդը կ’քարկոծէ մեզ. որովհետեւ համոզված են թէ Յովհաննէսը մարգարէ է։
- 7Եւ պատասխանեցին թէ չ’գիտեն, թէ ո՛ր տեղից է։
- 8Եւ Յիսուսն էլ նորանց ասեց. Ես էլ ձեզ չեմ ասիլ՝ թէ ինչ իշխանութիւնով եմ անում այս բաները։
- 9Եւ սկսեց այս առակն ասել ժողովրդին. Մի մարդ այգի տնկեց, եւ մշակների տուաւ նորան, եւ ինքն օտարութիւն գնաց շատ ժամանակով։
- 10Եւ ժամանակին մի ծառայ ուղարկեց մշակների մօտ, որ այգու պտղիցն իրան տան. Բայց մշակները ծեծեցին նորան եւ դատարկ ետ ուղարկեցին։
- 11Եւ նորա վերայ մի ուրիշ ծառայ էլ ուղարկեց. Եւ նորանք նորան էլ ծեծեցին, անպատիւ արին եւ դատարկ ետ ուղարկեցին։
- 12Եւ նորա վերայ մի երրորդին էլ ուղարկեց. Նորանք նորան էլ վիրաւորեցին դուրս հանեցին։
- 13Եւ այգու տէրն ասեց. Ի՞նչ անեմ. Իմ սիրելի որդին ուղարկեմ. Գուցէ նորան տեսնելով ամաչեն։
- 14Բայց մշակներն երբոր նորան տեսան՝ իրար հետ խորհուրդ արին եւ ասեցին. Սա է ժառանգը. Եկէք սպանենք սորան. Որ ժառանգութիւնը մերը լինի։
- 15Եւ այգուցը դուրս հանեցին նորան եւ սպանեցին. Արդ՝ այգու տէրն ի՞նչ կ’անէ նորանց։
- 16Կ’գայ եւ այն մշակներին կ’կորցնէ, եւ այգին ուրիշների կ’տայ։ Լսողներն էլ ասեցին. Քաւ լիցի։
- 17Իսկ նա մտիկ տուաւ նորանց եւ ասեց. Ապա ի՞նչ է այն գրուածը թէ Այն քարն՝ որ շինողներն անարգեցին նա անկիւնի գլուխ եղաւ։
- 18Ամեն այս քարի վերայ ընկնողը կ’փշրուի, եւ ում վերայ որ նա ընկնի, կ’ջարդէ նորան։
- 19Եւ քահանայապետներն եւ դպիրները նոյն ժամումն ուզում էին ձեռք ձգել նորա վերայ, բայց ժողովրդիցը վախեցան. Որովհետեւ իմացան, որ իրանց համար ասեց այն առակը։
- 20Եւ դարանամուտ լինելով խաբեբայ մարդիկ ուղարկեցին, որ կեղծաւորութիւնով իրանց անձերն արդար էին ցոյց տալիս, որ խօսքով բռնեն նորան՝ տէրութեան եւ կուսակալի իշխանութեանը նորան մատնելու համար։
- 21Եւ նորան հարցրին եւ ասեցին. Վարդապետ, գիտենք որ ուղիղ ես խօսում եւ սովորեցնում, եւ երեսպաշտութիւն չես անում. Այլ ճշմարտութիւնով սովորեցնում ես Աստուծոյ ճանապարհը։
- 22Արժա՞ն է մեզ՝ Կայսրին հարկ տալ թէ ոչ։
- 23Նորանց խորամանկութիւնը հասկանալով, ասեց նորանց. Ի՞նչու էք ինձ փորձում. Ցոյց տուէք ինձ մի դահեկան։
- 24Ո՞ւմ պատկերը եւ գիրն ունի սա։ Պատասխանեցին եւ ասեցին. Կայսեր։
- 25Եւ նա ասեց նորանց. Ուրեմն կայսրինը կայսրին տուէք, եւ Աստուծունը Աստուծուն։
- 26Եւ չ’կարողացան խօսքով բռնել նորան ժողովրդի առաջին. Եւ նորա պատասխանի վերայ զարմանալով լռեցին։
- 27Սադուկեցիներիցը, որ հակառակում են թէ յարութիւն չ’կայ, ոմանք մօտ եկան եւ հարցրին նորան,
- 28Եւ ասեցին. Վարդապետ, Մովսէսը գրեց մեզ, Եթէ մէկի եղբայրը մեռնէ, որ կին ունենայ, եւ ինքն անզաւակ մեռնէ, որ նորա եղբայրն այն կինն առնէ եւ իր եղբօր համար զաւակ յարուցանէ։
- 29Հիմա եօթն եղբարք կային, եւ առաջինը կին առաւ եւ առանց զավակի մեռաւ։
- 30Եւ երկրորդն առաւ այն կինը, եւ նա էլ մեռաւ առանց զավակի։
- 31Երրորդն էլ առաւ նորան. Այսպէս այն եօթն էլ, եւ որդիք չ’թողեցին, եւ մեռան։
- 32Եւ ամենից յետոյ այն կինն էլ մեռաւ։
- 33Արդ յարութեան ժամանակին նորանցից որի՞ն պիտի լինի կին. Որովհետեւ այն եօթն էլ կին առան նորան։
- 34Եւ Յիսուսը պատասխանեց եւ ասեց նորանց. Այս աշխարհքի որդիքը կին են առնում եւ մարդի են գնում։
- 35Բայց նորանք որ արժանի լինին այն աշխարհքին հասնելու եւ մեռելներից յարութիւն առնելու, ոչ կին կ’առնեն եւ ոչ մարդի կ’գնան։
- 36Եւ ոչ իսկ կարող են մեռնել, որովհետեւ հրեշտակների հաւասար են եւ Աստուծոյ որդիք, յարութեան որդիք լինելով։
- 37Բայց թէ մեռելները յարութիւն կ’առնեն, Մովսէսն էլ մարգարէացաւ մորենու մօտ, ինչպէս Տիրոջ համար ասում է՝ Աբրահամի Աստուած եւ Իսահակի Աստուած եւ Յակոբի Աստուած։
- 38Իսկ Աստուած մեռելներինը չէ, այլ կենդանիներինը. որովհետեւ ամենքը կենդանի են նորա համար։
- 39Դպիրներից ոմանք պատասխանեցին եւ ասեցին. Վարդապետ, լաւ ասեցիր.
- 40Եւ այլեւս չէին համարձակում նորանից ոչ մի բան հարցնելու։
- 41Եւ նորանց ասեց. Ի՞նչպէս են ասում Քրիստոսի համար՝ թէ Դաւիթի որդի է։
- 42Եւ Դաւիթն ինքը Սաղմոսների գրքումն ասում է. Տէրն իմ Տիրոջն ասեց՝ Իմ աջ կողմը նստիր,
- 43Մինչեւ որ քո թշնամիները ոտներիդ պատուանդան դնեմ։
- 44Արդ եթէ Դաւիթը Տէր է կոչում նորան, ապա ի՞նչպէս է նորա որդի։
- 45Եւ երբոր բոլոր ժողովուրդը լսում էր, ասեց իր աշակերտներին.
- 46Զգոյշ կացէք դպիրներիցը, որ փառաւոր պատմուճաններով կամենում են ման գալ եւ սիրում են հրապարակներումը բարեւ առնելը, եւ ժողովարանների մէջ առաջին աթոռները, եւ ընթրիքներումը վերեւի տեղերը։
- 47Որ որբեւայրիների տներն ուտում են, եւ պատճառանքով երկար աղօթք են անում. Նորանք աւելի դատապարտութիւն կ’ընդունեն։